De Sagittaria subulata, waterbodembedekker

De Sagittaria subulata is een soort van Sagittaria die bijzonder kort is, aangezien ze zelden meer dan 20 cm hoog wordt, en vaak minder afhankelijk van de beschikbare stammen, waarvan sommige zeer klein zijn.

Ik gebruik persoonlijk de dwergvariant van Aquazolla om dichte bodembedekkers te creëren, zoals een watergras.

Naast de esthetische interesse om de vloer met een mooie groene laag te bedekken, zie ik wat mij betreft voordelen die verband houden met mijn opvatting over natuurlijke aquaristiek.

Want het probleem van het aquarium is de vis!

De vis is een kleine predator in de natuur, maar er is veel minder dan één vis per duizenden liters. In onze aquaria hebben we waarschijnlijk duizend keer hogere dichtheden dan in een natuurlijk aquatisch ecosysteem.

Laten we zeggen dat, als er in de natuur plaats is voor iedereen (beestjes, vissen, plankton, schaaldieren, enz.), dit niet het geval is in een aquarium. De vissen eten alles wat kleiner is dan hun mond en groter dan een bacterie. In de ruimte van een uur is een aquarium vol microfauna (watervlooien, ostracoden en andere cyclops) volledig uitgemoord, schoongemaakt, verorberd.

 

Daarom is er de onvolledige biologische cyclus van aquaria, die doorgaans wordt gecompenseerd door de aanwezigheid van slakken, de enige ongewervelden die in staat zijn om het eetlust van vissen te weerstaan.

Dat is de reden waarom ik korte planten gebruik, maar hoog genoeg zoals deze soort Sagittaria subulata die tussen de 3 en 10 centimeter hoog is.

De Sagittaria staan bekend als vrij langzaam groeiend in vergelijking met de Vallisnerias.

Mijn mening is een beetje anders.

In werkelijkheid, wanneer ik de Sagittaria subulata in een bak plaats, groeit en vermenigvuldigt ze langzaam. Deze fase kan enkele maanden duren, zelfs een jaar. Haar uitlopers stellen haar in staat om het beschikbare oppervlak te bezetten, zoals aardbeienplanten. Maar het geheel blijft weinig dicht. Dan, wanneer je het het minst verwacht, explodeert de kolonie: in zeer korte tijd worden de planten veel talrijker, steviger, dichter, bijna compact. Geduld loont, want je krijgt een echte dichte grasmat, die de voet van de grotere planten bedekt zonder ze te hinderen. Geen blootliggende grond meer!

Het voordeel is niet alleen esthetisch, aangezien de bodem dan praktisch onbereikbaar wordt voor vissen, zelfs de meest vindingrijke. Mijn Betta, bijvoorbeeld, is niet in staat om de minste Zwarte worm te vangen, zelfs als hij het ziet bewegen. De Zwarte worm steekt niet boven de verwarde plantlaag uit en is zo goed mogelijk beschermd.

Evenzo hebben de waterpissebedden snel begrepen dat deze jungle hun koninkrijk is! Ze werken daar rustig aan het eten van afval, leven hun kleine leven, zonder zich zorgen te maken over de pesterijen van de vissen.

Eindelijk hebben de alevins hun kans, zonder dat ze hoeven terug te vallen op de verschillende, invasieve, vaak lelijke en lichtroverige mossen.

 
"De verklaring voor deze explosie ligt volgens mij bij het microbiota. Weinig groei in een te nieuwe, te schone, te recente aquarium. Evenzo, de in vitro planten uit de handel, geboren zonder microbiota in het laboratorium, blijven lange tijd in leven."

Maar wanneer de planten de tijd hebben gehad om een evenwichtige microbiota te selecteren en te onderhouden die bij hen past, verandert alles. Daarom vermijd ik het om een plant te veel te wassen wanneer ik deze van de ene pot naar de andere verplant.

Geen van de planten die ik voorstel bij Aquazolla is ontdaan van zijn microbiota, waarvan ze bij u zoveel nodig zal hebben. Ook geen in vitro vermenigvuldiging.

'Ik had een dierenarts die ons het concept van "schone viezigheid" uitlegde, dat hij tegenover "woestijnse aseptie" plaatste. Geen enkel dier, noch een plant, gedijt goed zonder HUN microbiele entourage.'

Het geheim van succesvolle waterplanten is waarschijnlijk daar.