Welke temperatuur voor een aquarium?

De ideale temperatuur voor een aquarium wordt vaak bediscussieerd.

Over het algemeen komen we overeen op 24°C. Dit geldt natuurlijk voor tropische soorten.

Voor de Amazone "biotopen" (Discus, cardinalis, enz.) gaat men vaak zelfs verder.

 

De aquariumhandboeken vermelden vrij nauwkeurige temperaturen voor elke soort, en soms bevinden we ons in een dilemma wanneer we verschillende soorten samen willen laten leven.

 

Een ongeschikte temperatuur is uiteraard een bron van stress voor het lichaam.

Voor een vis is het behoorlijk anders dan wat we ons kunnen voorstellen. In ons geval laat de kou ons rillen en de warmte ons zweten. Maar dat komt doordat ons lichaam vecht om rond de 37°C te blijven, of het nu 0°C of 35°C buiten is.

Voor vissen is het anders. De temperatuur van hun lichaam varieert met die van het water. Ze zijn daar dus veel meer aan onderhevig en gevoelig, aangezien hun metabolisme bij deze temperatuur moet functioneren, zonder dat ze deze kunnen veranderen. Bepaalde enzymen die optimaal functioneren bij 20°C werken minder goed onder of boven deze temperatuur.

 

In tegenstelling tot het onze, vereist het metabolisme van vissen geen 37°C om te functioneren (verre van dat!). Het is aangepast aan de temperatuurvariaties, aangezien het eraan wordt blootgesteld. Elke soort heeft zijn optimum. Maar het is slechts een optimum, geen strikte verplichting (in tegenstelling tot onze 37°C).

Een goudvis in de buitenlucht (waar hij zich het beste voelt) gaat van 5°C in de winter (zelfs minder, traag op de bodem van een vijver) tot 25°C in de zomer.

Maar een forel zal sterven als het water warm is, minder door de hitte dan omdat warm water te weinig zuurstof bevat.

Aan de andere kant zal een Discus geen koud water verdragen en ziek worden, waarna hij zal sterven, omdat zijn metabolisme problemen heeft bij lage temperaturen.

 

Moet men daaruit concluderen dat, buiten de goudvissen, alle vissen met hun neus op de thermometer leven?

 

Nee, want de experimenten die in het poubellarium zijn uitgevoerd, hebben aangetoond dat, binnen bepaalde grenzen, de temperatuur als een relatief secundaire factor kan verschijnen.
Belangrijk, maar secundair.

Bijvoorbeeld, een tropische vis, die in de zomer buiten wordt gezet, zal zijn temperatuur kiezen door naar de oppervlakte te stijgen of naar de diepte te dalen. Er kan inderdaad een temperatuurverschil van 6°C zijn tussen de oppervlakte en de bodem van een poubellarium in de zomer. Toch zal hij niet aarzelen om, om uw blik te vermijden of om een watervlo te achtervolgen, binnen enkele seconden te duiken, waardoor hij zonder problemen een significante afwijking kan opvangen.

Eindelijk heb ik persoonlijk guppy's, platys en zwaarddragers eind oktober opgehaald in water van 11°C. Ze waren in uitstekende gezondheid, met ongeëvenaarde kleuren en een ongelooflijke vitaliteit in het net! Nooit zouden ze dat in een aquarium hebben overleefd.

 

Het lijkt er dus op dat de theorie van cumulatieve stress ook van toepassing is op vissen, net als op andere dieren: een stress (binnen redelijke grenzen) is een stimulans die welzijn of opwinding brengt, maar dezelfde stress, als deze met andere in overmaat wordt opgeteld, schadelijk en zelfs dodelijk wordt. Boven een bepaalde drempel, die zeer moeilijk te evalueren is, en waarschijnlijk, net als bij ons, verschillend is per individu.

"Het plezier van een gevarieerd leven in een poubellarium (natuurlijke voeding, regen en wind, groen water, rust, enz.) compenseert ruimschoots de micro-agressie van de temperatuur. Maar in een aquarium komt dit bovenop de geluiden (filter, luchtpomp, pompen), de gevangenschap (doorzichtige wanden, zicht op mensen...), de industriële voeding, de overbevolking, enz. En daar wordt de tolerantie van de vis (zie zijn plezier) ten opzichte van temperatuurvariaties laag, zelfs nul. De temperatuur wordt dan 'de stress van te veel'."

 

Opnieuw staan we voor de problematiek van het genot van de vis.
Nieuw onderzoeksgebied, lange tijd genegeerd, maar duidelijk fascinerend!

De aquaristiek evolueert eindelijk, en dat is maar goed ook.