Acclimatisatie : de principes begrijpen

Men stelt me vaak de vraag over de acclimatisatie van de beestjes van Aquazolla: moeten we een acclimatisatie uitvoeren voor deze ongewervelden, en hoe moeten we dat doen?

Ik denk dat we allereerst moeten begrijpen wat deze noodzaak van acclimatisatie inhoudt, die we bijvoorbeeld goed kennen voor vissen. We weten over het algemeen hoe we het moeten doen, maar we moeten wel erkennen dat we regels toepassen die we geleerd hebben zonder altijd te vragen naar de reden waarom.

Bijvoorbeeld, er is je verteld dat je de temperaturen heel geleidelijk moet gelijkmaken tussen het vertrekwater en het aankomstwater van een vis. Want een thermische schok kan fataal zijn, zelfs bij een paar graden.

Toch hebben aquarianen die hun vissen in de zomer in een poubellarium zetten, iets verrassends kunnen constateren.
Wanneer een vis aan de oppervlakte je ziet aankomen, duikt hij onmiddellijk onder, zoals zijn soortgenoten in de natuur doen. Want in het poubellarium worden de vissen weer wild, tot hun grote vreugde.

Het temperatuurverschil tussen het oppervlak en de bodem van een poubellarium bedraagt vaak wel 6°C. En soms zelfs meer in een vijver. Hoe kan het dan dat deze vissen zichzelf opzettelijk zo'n verschil aandoen in een halve seconde, terwijl men je zegt dat je de vissen die je koopt moet acclimatiseren? Is daar niet een tegenstrijdigheid?

Om te begrijpen, moet je kijken naar het begrip stress.

Jaren geleden moest ik voor mijn werk veel reizen. Terwijl het vliegen me al jaren geen problemen opleverde, kreeg ik op een dag plotseling een vliegangst. Op naar de psycholoog, om te proberen het te begrijpen en vooral het probleem op te lossen.

Ik leerde toen dat stress positief of negatief kan zijn, afhankelijk van de omstandigheden en vooral van de accumulatie.

In mijn geval was het vroeger leuk om met het vliegtuig te reizen, en het opstijgen of landen was best leuk. Een beetje zoals mensen die dol zijn op attracties en achtbanen.

Maar toen de cumul van stress in mijn leven belangrijk werd, dicht bij een persoonlijke grens, werd elke extra stress schadelijk, onverdraaglijk. En het vliegtuig, dat vroeger aangenaam was, werd op de een of andere manier de druppel die de emmer deed overlopen.

Wanneer stress, door cumulatief effect, te schadelijk wordt, kunnen we het niet meer absorberen en wordt het ziek. Het kan doden.

Laten we nu terugkeren naar de vissen.

Het is de ervaring van het poubellarium die me in staat heeft gesteld om me vragen te stellen en te begrijpen.

'Mijn vis aan wie ik vakantie in de tuin bied, ziet veel stress uit zijn leven verdwijnen: kunstmatige verlichting die plotseling aan en uit gaat, het voortdurende geluid van pompen, glazen wanden die onbekend zijn in de natuur en alomtegenwoordige mensen, hij ontdekt de wind op het oppervlak, de regen, de beestjes die in het water vallen, die daar hun eieren leggen, een levend, vers, oneindig gevarieerd voedsel...'

Kortom, hij is gelukkig. Zijn stressbestendigheid is maximaal, en wegvluchten voor jouw ogen moet leuk voor hem zijn. De 6°C die hij op dat moment moet doorstaan, zijn zelfs "grappig"!

"De vis die je koopt lijkt meer op mij toen ik ongelukkig was op het werk. Elke nieuwe stress is dan te veel."

Deze vis is geboren en heeft geleefd in Aziatische of Tsjechische kwekerijen, onder allesbehalve natuurlijke omstandigheden, zonder enige controle over zijn leven, opgestapeld met een abnormale dichtheid...
Hij maakt vervolgens een reis, opgesloten in plastic zakken, nadat hij werd achtervolgd en met een net gevangen. Het water beweegt voortdurend.
Hij arriveert bij de groothandelaar in het land van aankomst, wordt opgehaald te midden van zijn dode metgezellen. Zijn leven verandert volledig... voor slechts een paar weken voordat alles weer begint: richting een dierenwinkel.
Licht, temperatuur, schokken en bewegingen, ruimtelijke referentiepunten ontbreken in een zachte zak: niets dat overeenkomt met zijn capaciteiten.

De vis die u koopt, is niet in staat om de minste extra stress te verwerken en dat is normaal. Hij is extreem kwetsbaar geworden, maar niemand kan weten hoe het met hem gaat.

Daarom moeten we het met oneindige voorzichtigheid behandelen en het elke nieuwe schok besparen: de parameters van het water, de temperatuur, alles moet geleidelijk zijn, zijn vermogen om zich aan te passen en "te incasseren" is sterk aangetast. Het ideaal is zelfs om het in het donker te laten, het te acclimatiseren na het uitdoen van de lichten, in de rust.

'De zomer daarop, wanneer u hem ziet jagen op de watervlooien in zijn poubellarium in de tuin, zult u hem niet herkennen! Hij zal niet meer dezelfde zijn en dat zal zich heel concreet vertalen in zijn gezondheid.'

Deze problematiek van stress is dezelfde voor absoluut alle levende wezens.

Zelfs planten, afhankelijk van de soort, verliezen hun wortels (de Azolla, de Pistia, enz.) wanneer ze van omgeving veranderen, om zich opnieuw aan te passen. En dat is volkomen normaal.

En het kan niet anders voor de ongewervelden: garnalen en andere schaaldieren, slakken, wormen, enz.

Daarom oogst ik uw beestjes in mijn kwekerijen alleen op de dag van verzending. Daarom worden uw waterpissebedden verzonden met een viltstempel om zich aan vast te houden (dit verandert alles voor hen, het stelt hen gerust). Op deze manier verkleinen we de stressketen.

Maar na elke reis moet je je emoties verwerken. En jij (net als ik) weet niets van het "gevoel" van het levende wezen dat je ontvangt, dier of plant. Wat heeft het voor stress opgebouwd, gezien vanuit zijn "ogen"?

Daarom de voorzorgsmaatregelen. Het is dus onmogelijk om absolute regels te formuleren. De enige regel is om dit principe van cumulatieve stress te begrijpen, van de bijzondere (en tijdelijke) kwetsbaarheid die dit creëert bij elk levend wezen, en dus van de geleidelijkheid van veranderingen om "de druppel die de emmer doet overlopen" te vermijden.

De eerste stap, zodra je hebt vastgesteld dat alles in orde is, is om de ontvangen zakken open te maken om zuurstof te geven. Vervolgens kun je ze eventueel in een glas of kom legen, afhankelijk van de soorten, zonder fel licht, terwijl je de temperatuur vanzelf laat evolueren. Dan, afhankelijk van jouw waarneming, de druppel voor druppel of de gedeeltelijke waterwisseling, zul je wel zien.

Daarna, wanneer u uw aselles van bak verandert, zult u versteld staan van hun tolerantie.

Vooral als u hen een leven... zonder stress hebt aangeboden!